Mijn laatste uren op Sint-Maarten naderen. Zo heb ik nadat ik afscheid heb genomen op mijn stage school, ook afscheid genomen op de basisschool waar ik actief was al LO-leraar. Mijn eerste interim ooit en dan nog wel op zo'n unieke locatie, dit zal me altijd bijblijven. De kinderen vonden het erg dat ik weg moest en begrepen het moeilijk, ze vroegen me steeds om te blijven of als ik terug kwam. Ook kreeg ik heel veel complimenten van de directie en de medecollega's. Dit deed me erg veel plezier.

Nu mijn verplichtingen erop zitten heb ik wat meer vrije tijd en die gebruik ik voor wat ik het liefst doe... Reizen. Zo ben ik voor 5 dagen naar Puerto Rico gegaan, het was een goedkope vlucht voor een toch wat interessant land wat heel veel natuur te bieden heeft. Het wereldbekende El Yunque Regenwoud, De grotten van Camuy, Lichtgevende plankton in het water enzovoort. Ik ben hier naartoe gegaan in gezelschap met 3 andere vrienden die ik hier heb leren kennen. Het feit dat we aan het reizen waren met allemaal mensen van verschillende nationaliteit was toch wel speciaal. 

Ondertussen ben ik terug op Sint-Maarten en blijf ik er nog tot en met zaterdag. De komende dagen zal ik spenderen aan afscheid nemen van mijn nieuwe vrienden hier, mijn laatste blikken werpen op alle mooie stranden maar ook werken aan mijn Bachelorproef. 

Ik vind het jammer om te gaan, twee maanden extra blijven zou zeker niet erg zijn integendeel! Wat het dan al weer wat milder maakt is dat ik zaterdag nog naar New York ga waar ik mijn klasgenoot Alexandros weer zal zien. Samen zullen we nog een week in New York en daarna nog een weekend in Oslo blijven. Hierna is de tijd gekomen om naar huis te gaan...

Heb ik spijt van deze Buitenlandse ervaring? Absoluut niet! Ik heb geen seconde spijt gehad van hier te zitten. Soms denk je wel dat je alle leuke dingen mist in België of er van alles anders zal zijn als je terug komt, maar dit lijkt allemaal maar zo. Als ik skype met vrienden of familie blijkt dat er amper iets veranderd is. Ik heb zeker niets gemist dus!

Zal ik ooit terugkeren naar Sint-Maarten? Ik heb wel wat job aanbiedingen gehad om hier als Lo-leraar te beginnen. Als ik eerlijk moet zijn : het is allemaal mooi en wel maar het eiland is zo klein. Een jaar lang zou ik hier niet kunnen wonen. Ook heb ik nu alles wat gezien, om terug te komen voor het eiland zou ik het dus zeker niet doen enkel om het "beachlife" zoals ze het hier noemen maar dat heb je op andere eilanden ook. Indien ik ooit dus zal terug keren zal het enkel zijn om een vakantie of misschien een werkaanbieding van een korte periode in het geval dat ik niets vind in België.

Zal ik ooit nog voor een langere tijd naar het buitenland gaan? Misschien wel. Ik heb zo genoten van deze ervaring. De andere cultuur maar vooral al deze nieuwe mensen leren kennen. Ik vind het zo leuk om altijd nieuwe mensen te ontmoeten en hun verhalen te horen waar ze allemaal geweest zijn en waar ze naartoe willen. Ook het zon, zee, strand leven is echt gemaakt voor mij. Ik word er onmiddellijk goed gezind van als ik de zon zie schijnen. Ook heb ik wel gemerkt dat ik heel goede vrienden heb in België, ondanks ik hier zeer leuke en nieuwe mensen leren kennen heb, heb ik toch gemerkt dat ik een heel speciale en goede vriendengroep heb in België die ik niet zomaar zal achterlaten voor altijd.

Zo, dit was mijn laatste blog bericht.  Om alles samen te vatten was het een heel leuke maar ook leerrijke ervaring. 

Graag zou ik al mijn vrienden en familie willen bedanken voor alle steun, mijn school PXL om me deze kans te geven, alle nieuwe mensen die ik ontmoet heb hier voor de leuke tijd, en een speciale dank naar Thijs & Carin die me vanaf dag 1 rond geleid hebben en gezorgd hebben dat ik deze ervaring zo goed beleefd heb. 


​Thanks !

Met nog 2 weken te gaan begin het met stilletjes aan door te dringen dat het bijna afgelopen is. Ik probeer elke seconde te genieten want voor ik het weet zit ik weer op het vliegtuig richting België. Ik realiseer me nu meer en meer dat dit een uitzonderlijke ervaring is die ik mag meemaken.


Vorige week heb ik mijn laatste uur gegeven op MPC. Dit wil zeggen dat mijn stage helemaal afgelopen is en dat ik nooit meer stage zal moeten lopen. Ik voel dat het werkleven in handbereik is. Het deed me enorm plezier dat de leerlingen het niet leuk vonden dat ik weg ging. Leerlingen waar ik op het begin bij dacht "Oei ze/hij heeft me niet zo graag" kwamen me nu bedanken voor de lessen en wouden kost wat kost een foto met mij. Zo'n band kan je niet opscheppen met je leerlingen als je maar 2 weken stage geeft. Ook hier merkte ik de eerste 2 weken dit niet op, het was een oppervlakkige relatie maar na een tijdje begin je ze al wat persoonlijker te kennen en kan je al wat grapjes maken bij elkaar. Hierdoor heb ik mijn inzicht veranderd en zou ik toch liefst op een middelbare school les geven dan een lagere school. Ik hoop ook zo een connectie te kunnen maken met de leerlingen waar ik in de toekomst mee zal werken. Na lovende woorden van mijn mentor en van mijn leerlingen kan ik deze stage dus met een goed gevoel afsluiten.

Verder heb ik jammer genoeg enkele afscheiden moeten nemen deze week. Eerst en vooral was mijn vader een weekje op vakantie, hij merkte meteen op dat de mentaliteit hier heel anders was. Volgens mij kon hij er minder goed mee om dan ik, maar daarbuiten heeft hij natuurlijk genoten van de mooie stranden en de plekjes die enkel de echte locals kennen. Buiten mijn vader heb ik ook afscheid genomen van mijn 2 beste vrienden hier. Ze zaten toevallig op het zelfde vliegtuig als mijn vader. Na een stevig afsluitfeest hebben we iedereen de dag erna aan het vliegveld afgezet. Ik ben er zeker van dat ik deze jongens nog eens ga opzoeken.

Tijdens deze week heb ik plots een hele andere vriendengroep ontdekt. We hadden ze leren kennen op een bootfeestje dat ons studentenhuis georganiseerd had. We zijn zondag samen heel de dag naar het strand geweest en het was een prachtige dag! Ik ben ervan overtuigd dat we nog veel gaan genieten van de laatste dagen dat ik hier heb.

​

April nadert, ongelofelijk hoe snel de tijd weer omgevlogen is. 

Met nog 3 stage dagen te gaan is de laatste stage in heel mijn leven bijna voorbij. Ondanks deze stage misschien wel voor mezelf de leukste en positiefste stage ooit was ben ik toch blij om te weten dat hij bijna voorbij is. Gewoon het gedacht dat ik zo dicht sta bij het behalen van mijn diploma en eindelijk als leerkracht te werk gaan geeft een goed gevoel. 

Vandaag had ik een Skype afspraak  met mijn mentor, Mvr Orye, vanuit België samen met mijn mentor hier om mij eindbeoordeling te bespreken. Ik was niet echt zenuwachtig omdat de stage goed is verlopen, al was ik wel benieuwd naar de punten die ik zal krijgen. In het verleden is al gebleken dat dit niet goed in te schatten is. 
Zo was het deze keer ook, maar in de goede manier.  
Mijn mentor was alleen maar lof aan het praten over mijn stage en heel erg positief. Ook toen mvr Orye mijn eindcijfer vroeg werd ik verrast toen ik mijn mentor naast me hoorde zeggen : "18/20". Dit is een uitzonderlijk hoog cijfer, waar ik erg trots op ben. Niet alleen in zelfevaluatie maar ook in feitelijke cijfers kan ik een enorme evolutie zien van mijn eerste stages en de allerlaatste. Mijn dag kan niet meer stuk, nu is deze buitenlandse stage voor mij zeker en vast een geslaagde zet geweest. 

Na de stage ga ik iets meer vrije tijd hebben om aan mijn eindwerk te werken, ook heb ik nog steeds het werk op de lagere school waar ik actief zal blijven tot 18april, dan begint de vakantie hier. 

Verder krijg ik 4 april nog bezoek van mijn vader , hij zal een weekje op het eiland blijven. Daarbuiten zal ik nog wel een paar hikes willen doen die nog op mijn to do-lijstje staan. Ook hebben ik en nog 3 studenten van hier een reisje naar Puerto Rico geboekt. We zullen 5 dagen naar het eiland gaan om ook een beetje vakantie te hebben, we merken namelijk allemaal dat het hier allesbehalve vakantie is gezien de stage, het werk, het huishouden,... Hier kijk ik dus enorm naar uit. Als je de foto's ziet van de natuur die je kan bezichtigen daar kan ik niet wachten om te vertrekken.

Zoals je ziet worden de blog berichten steeds wat korter. Dit komt omdat er namelijk niet zoveel nieuws gebeurd en alles loopt zoals altijd. Wat wel positief is maar toch begin ik het eiland wat gewoon te worden. Het is een zeer klein eiland wat je , als je in bezit bent van een auto, op een week tijd helemaal vanbuiten kent. 

adios !

Ondertussen is het al anderhalve maand voorbij sinds ik België heb verlaten. De tijd vliegt hier enorm, dit komt zeker omdat ik het laatste tijd erg druk heb met combinatie van al de stages, projecten, opdrachten en mijn werk. Ook heb ik mijn stagerooster op MPC wat aangepast dat ik nu meer uren maak, maar dus ook eerder klaar zal zijn.

Zoals in vorige verslagen verloopt mijn stage nog altijd goed, ik begin stilletjes aan toch wat namen te onthouden. Afgelopen week was het weer wel wat tegen gevallen, er viel veel regen wat niet normaal is voor deze tijd van het jaar. De mensen hier denken namelijk dat ze ernstig ziek worden van wat regen. Omdat de sportzaal aan de overkant van de speelplaats is wachten ze vaak tot het gedaan is met regenen en dan maar te laat komen. Ook zijn er enkel lessen niet door gegaan omdat ik deze week op het hard court (buiten) les had.
De lessen die buiten doorgaan worden niet enkel beïnvloed door de regen maar ook door de hitte. Op het hard court is er namelijk maar op 1 plaats een beetje schaduw, voor de rest sta je in de bakkende zon. Hierdoor zijn sommige klassen heel gedemotiveerd om te sporten, waar ik hun geen ongelijk in kan geven. Voor mij was het op dat moment moeilijk om in te schatten hoe ik hier op moest inspelen, ze forceren en verplichten om mee te doen of meer rust te geven. Ik koos voor wat meer pauzes in te lassen maar als ze we dan terug begonnen was er evenveel demotivatie. Toen kwam ik op het idee dat we 2 ploegjes maakten waarvan ze telkens in nummers verdeeld werden en het nummer dat ik riep speelde 1vs1 een wedstrijd. Dit wil zeggen dat ze rest van het team aan de kant stond, 1 team stond in de schaduw en het andere team in de bakkende zon. Het team dat het eerste 2 punten kon maken mocht aan de kant van de schaduw wachten, het verliezende team in de bakkende zon. Dit werkte ;-) 

Op de lagere school waar ik werk is er deze week een incident gebeurd met een leerling in mijn klas. De leerling wou niet luisteren en na verschillende waarschuwingen heb ik hem aan de kant gezet. Toen ik dit deed zei hij tegen me dat ik mijn mond moest houden ("shut up"). Ik vertelde hem meteen dat hij in de problemen zat door zo'n taal te gebruiken tegen me. Na de les nam ik hem mee naar de directrice, tijdens we naar de directrice wouden gaan vertoonde hij zowel verbaal als fysisch agressief gedrag naar mij toe. Ik geloofde mijn ogen niet van een 7-jarige jongen. Andere leerkrachten zagen dit gebeuren en kwamen de jongen kalmeren. Ik heb al vaker problemen gehad met deze leerling en dit gedrag was voor mij echt de druppel, ik was namelijk razend en aan het koken vanbinnen. Gelukkig waren er andere leerkrachten die zich met de jongen bezig hield zodat ik eventjes me kon omdraaien en afzonderen. Na mijn lessen ben ik naar de directrice moeten gaan om mijn verhaal te doen, ze vonden dat ik goed gereageerd had en zeiden dat dit gedrag van de leerling inderdaad niet toelaatbaar was. Gezien deze jongen vaker al voor problemen zorgden is hij nu geschorst. 

De rest van de dag heb ik me hier heel slecht bij gevoeld. Langs de ene kant omdat ik het gewoon niet kan geloven, ik probeer de lessen zo leuk mogelijk te maken en steek er veel energie in en dat wordt op deze manier bedankt. De vraag "heb ik hier 4jaar voor gestudeerd" circuleerde heel de dag rond in mijn hoofd. Anderzijds voelde ik me er ook heel slecht bij dat de leerling geschorst is. Ondanks zijn gedrag vraag ik mezelf af als ik dit misschien anders had moeten aanpakken? Zelf was ik vroeger ook niet de makkelijkste leerling en ik herinner me 2 types van leerkrachten : De leerkrachten die zonder begrip met straffen gooide en je vanaf dan altijd negatief bekeken of de leerkrachten die begrip toonde door te praten en respect toonde. Deze laatste leerkrachten zijn degene waar ik ook respect voor had en waar ik nu nog steeds een goede band mee heb als ik hun tegen kom. Dit is de leerkracht die ik wil worden, de vertrouwde "vriend" , die altijd paraat staat en de leerling helpt en niet een dictator van een klasgroep. Ik had een beetje het gevoel dat ik gefaald heb in dit doel.

Gelukkig kan ik jullie meedelen dat dit nog maar het eerste (en hopelijk enigste) negatieve moment van de hele buitenlandse stage was.

Dit weekend was er op zaterdag ook de EXTREME SURVIVAL!! Dit is namelijk mijn VOS-project. Zoals het woord het zegt is het een survival voor de leerlingen en leerkrachten, het is een soort van sportdag over het hele eiland (dutch side). Omdat er zoveel kandidaten waren zijn er voorafgaande selectieproeven georganiseerd. De teams bestaan uit 4 leerlingen/leerkrachten. De selectieproeven waren dat je met je team op bepaalde plaatsen foto's moest gaan trekken. Uiteindelijk zijn er 20 teams gekozen die dit goed gedaan hebben en dus mochten deelnemen aan de Extreme Survival.  De survival begon om 6u smorgens op het strand van Simpson Bay, waar ze een gedeelte moesten zwemmen en een gedeelte moesten kajakken. Verder volgende er nog allemaal teambuilding spelletjes en lange Hikes. 
De winnaar wordt deze week bekend gemaakt.

Als laatste heb ik zondag mijn eerste wedstrijd gespeeld op St-Maartense bodem. Voor onze wedstrijd speelde de nationale ploeg van St-Maarten. Toen ik hier aankwam geloofde ik mijn ogen niet. Sint-Maarten, het eiland dat bekend staat om hun lak aan organisatie en timemanagement, speelde voor minstens 300 supporters. Ook waren er scheidsrechters en lijnrechters. Waarschijnlijk denken jullie nu allemaal " dat is toch niet zo speciaal ?" , hier wel hoor !  Als voetbalfanaat vond ik het fantastisch om te zien. Doordat wij na hun speelde was er minstens nog 150 supporters in de tribune blijven zitten. We moesten zoals de profs in een tunnel wachten, oplopen, op de middellijn naast elkaar staan en de supporters groeten. Fantastisch was dit! Eindstand was 2-2 

Deze week was mijn eerste volledige werkweek op Milton Peters. Het les geven gaat al veel vlotter. Ik raak meer en meer gewend aan de manier van les geven en het omgaan met de kinderen. Deze week was het onderwerp badminton en je zag aan hun dat ze ervan genoten. De leerlingen waren zeer enthousiast omdat ik veel verschillende wedstrijdvormen in de les voorzien had. Ze verlieten de les bezweet maar met een lach op het gezicht, doel bereikt dus ! Eén leerling kwam me na de les zeggen dat het een heel toffe les was, wat me echt een goed gevoel gaf.

Ook heb ik één van mijn doelen bereikt, sneller verwacht, maar ik begin morgen als LO leraar op een basisschool hier in Sint-Maarten. Mijn eerste officiële interim dus ! Ik ben in de week een kijkje gaan nemen op de school en had een (positief) sollicitatie gesprek met de directrice.  De vaste LO leraar is op ziekenverlof tot het eind van het schooljaar en dankzij mijn buurmeisje Carin , die hier al les geeft, ben ik in contact gekomen met de school. Ik blijf ook wel nog steeds stage lopen op MPC natuurlijk.

Daarnaast heb ik ook al mijn 1ste klant gevonden die ik als personal trainer zal begeleiden op de fitness. Ik zal haar 1x per week begeleiden. Op professioneel vlak dus veel vooruitgang geboekt.

Natuurlijk heb ik ook weer van mijn vrije tijd genoten zo ben ik gaan BBQ'en met vrienden van Carin en Thijs in Point Blanche (met een mooi uitzicht, zie foto). Ook ben ik naar een full moon party geweest en natuurlijk ook nog naar het strand gegaan.

Zonnige groetjes !!

Deze week startte mijn stage op Milton Peters College. Het begon rustig aan met meteen 2 vrije dagen dankzij carnaval. Deze 2 vrije dagen heb ik gebruikt om mijn lessen voor te bereiden en nog wat rond te trekken op het eiland. Ook ben ik langs gegaan op de Bel Air Fitness waar ik vriendelijk werd ontvangen door de directrice en de assistent-manager. Het begon met een rondleiding waarin ik aangenaam verrast was met alle faciliteiten van het Sportcentrum. Er zijn namelijk 2 squash-zalen, 2 tennisvelden, 1 groot buitenzwembad, 1 polyvalente zaal en natuurlijk de fitnesszaal zelf. Na overleg met de Directie werd ik aangenomen als Personal Trainer en werd ik ook voorgesteld aan de andere Personal Trainers. Vooral Randy en Chawlyn zullen me de eerste weken op weg helpen bij het opstellen van trainingsschema's en voedingsschema's. Ook heb ik een gratis 3maand abonnement gekregen ter waarde van 150 dollar waarmee ik elk moment van de dag zelf ook nog wat kan trainen. Uiteraard ben ik hun hier erg dankbaar voor.
De eerste uren in de Gym heb ik vooral wat meegedraaid met Randy en Chawlyn om te kijken hoe zij werken en er zoveel mogelijk van op te steken.  Daarbij is er ook een Weight Loss Challenge gestart, dit houdt in dat deelnemers meedoen aan een wedstrijd waarin ze in 3 maanden het meest progressie moeten maken, degene die na 3 maand het meer progressie gemaakt heeft wint een prijs. Hiervoor heb ik van elke deelnemer de buik en heupomtrek genomen, BMI berekend, lichaamsvet bepaald en ook van elk aanzicht een foto getrokken. Uiteindelijk zijn er 17 vrouwelijke deelnemers en 6 mannelijke deelnemers.
De meeste van de deelnemers hebben al een personal trainer, maar ik hoop degene die nog geen hebben te overtuigen dat ik hun mag begeleiden en als kers op de taart de prijs te winnen.

Zelf ben ik verrast dat bijna elk lid van de fitness een personal trainer heeft, iets wat in België totaal nog niet is. Ik merk wel dat het echt een effect heeft, iedereen voelt een positieve druk om "te moeten komen trainen" dus geven ze minder snel op. Ook word je echt tot het uiterste gemotiveerd door de trainers. Een laatste herhaling die je zonder trainer niet meer zou kunnen afmaken, kan nu door een motiverende coach toch nog afgemaakt worden. Die laatste herhalingen zijn erg efficiënt en als je telkens deze laatste herhalingen optelt zal je uiteindelijk een veel grotere progressie maken dan wanneer je deze laatste inspanning vermijd. De trainers zelf zijn ook sympathieke en sociale mensen dus is het ook leuk als je tijdens de rust gewoon een aangenaam babbeltje kan slaan met hun. Ik zie mezelf dit blijven doen, ook in België. Hopelijk kan deze rage ook tot in ons land overkomen.

Woensdag en Donderdag heb ik de mijn eerste dagen les gegeven op MPC als Mister Daniëls. Het was niet enkel aanpassen hoe ze mijn naam met een engels accent uitspraken, integendeel, maar vooral de manier van les geven. De kinderen zijn hier veel luidruchtiger en uitbundiger, echt zoals in de Amerikaanse films. Ze praten heel luid met heel veel gebaren erbij. 
Voorlopig heb ik tijdens het les geven nog veel moeite met te weten wat kan en wat niet kan. Wanneer ze zo luidruchtig zijn vraag ik me steeds af  als ik moet ingrijpen of als het gewoon hun cultuur is. Ze doen alles wat ik vraag en zijn ook continue bezig met het uitvoeren van hun oefening, wat goed is. Naar mij toe hebben ze ook respect en zijn ze heel beleefd. Ik vind dat ze zich wat moeten aanpassen naar mijn regels, maar ik ook zeker naar hun waarden en normen. Tenslotte ben ik degene die in hun cultuur komt en daarom ben ik ook net hier. Niet om hun cultuur en gewoontes te veranderen maar om er uit te leren.
Voorlopig ga ik gewoon verder doen zoals ik bezig was. Ik was tevreden want ze hebben het doel bereikt wat ik voorzien had en zij hebben het als een leuke les ervaren. 

Voor de rest heb ik in mijn vrije tijd nog wat verschillende stranden bezocht en ben ik ook naar het onbewoond eiland Pinel gegaan. Wat een fantastisch mooi eiland ! Het water is nog helderder dan het water dat uit de kraan komt. De vissen komen tot aan het strand en zwemmen tussen je benen door. 

Welkom, 
Wekelijks zal ik hier zoveel mogelijk schrijven wat ik allemaal meegemaakt en ervaren heb zodat ik jullie in het thuisfront ook een beetje kan laten meegenieten ;-)

Na een 4-daagse trip in Miami ben ik zaterdag om 14u35 aangekomen in Sint-Maarten. Het was een aangename vlucht waarin ik al kennis maakte met een Amerikaans koppel die me al wat konden vertellen over hun ervaring met Sint-Maarten. Het gevoel dat ik kreeg toen ze me zeiden : " That little island you see, that is Sint-Maarten." , is onbeschrijfbaar. Vanaf dat moment wist ik dat mijn avontuur begonnen was.

Toen ik uit het vliegtuig stapte voelde ik meteen de bakkende zon op mijn voorhoofd, ik kreeg spontaan een glimlach. Wanneer ik mijn baggage opgehaald had en naar buiten ging zat ik al met mijn eerste integrerende vraag : In welke taal moet ik ze nu aanspreken? 
Gelukkig had ik een polyglottische taxichauffeur die zowel Frans, Engels en Nederlands sprak. Zodra ik zei dat ik naar Paula's Country Inn moest vertelde hij mij dat hij daar in de buurt woonde en er dus ook meteen van uit ging dat ik een stagair was, tijdens de rit heeft hij mij toen al de belangrijkste plaatsen als de hoofdstad, uitgangsbuurt en de grote super markt aangeduid.

Bij aankomst werd ik vriendelijk ontvangen door Paula en haar zoon, Delano. Paula heeft me meteen meegenomen naar de super markt om inkopen te doen en heeft me erna op een pizza getrakteerd. Toen ik terug was ben ik meteen gaan slapen want ik had nog last van een stevige jetlag, lang geleden dat ik om 21u ben gaan slapen op een zaterdag avond.

De dag erna heb ik kennis gemaakt met Thijs en Carin, ze werken hier beide vast op het eiland. Thijs is hier ook gekomen als stagair 3 jaar geleden en hield zo van de sfeer hier dat hij definitief is terug gekeerd. Carin is hier in augustus aangekomen en werkt het volledig jaar als leerkracht in een basisschool hier verder op. Ze waren heel vriendelijk en betrokken me meteen met activiteiten die ze gingen doen. Verder die dag ben ik de hoofdstad Philipsburg gaan verkennen en heb ik op het strand gelegen.

Maandag ben ik wat gaan rond joggen en opzoek gegaan naar een Fitness centrum om mijn Fitness Instructeur stage te doen. Tijdens mijn tocht ben ik gestopt aan een groot sportcomplex, ik zag hier een tribune en 2 voetbaldoelen staan. Als echte voetbalfanaat ben ik dus eventjes een kijkje gaan nemen. Toen ik aankwam zag ik een man door de gang lopen en sprak ik hem eventjes aan. Van het een kwam het ander en hup : ik speel nu bij een St-maartense voetbalploeg. Elke dinsdag & donderdag trainen we 1,5 uur. Zoals we laatste 3 jaren al veel geleerd hebben is sport een sociale activiteit dus hoop ik snel veel vrienden te maken in mijn nieuwe ploeg... Van integratie gesproken ;-)

De volgende dag ben ik op bezoek gegaan op MPC, mijn toekomstige stageschool hier. Ik heb kennis gemaakt met mijn mentor Han Berghuis en de collega's. Han heeft me een kleine rondleiding gegeven in de school met nadruk op de sportlocaties. Er zijn namelijk 3 sportlocaties : 1 binnen sporthal, 1 sporthal die buiten gelegen is met afdak en een grasveld op een 300m gelegen van de school. Na deze rondleiding heb ik een les mee gevolgd die mr. Berghuis gaf. Wat me meteen opviel is de ontspannen sfeer tijdens de les en tussen de leerlingen. Het leek alsof er heel weinig structuur was, dit kan ook zijn omdat de les buiten doorging... . Wat me ook verbaasde is dat er veel minder aandacht wordt gehecht aan techniek maar veel meer aan spelvormen. Dit zal voor mij de grootste aanpassing worden denk ik.

Ondertussen zijn er nog 4 andere studenten aangekomen, iedereen is heel sociaal tegen elkaar. We zijn al verschillende stranden gaan bezichtigen en zijn ook al naar Marigot (hoofdstad Franse zijde) gegaan. Enige minpunt aan mijn medestudenten is dat ze allemaal Nederlanders zijn en ik hier dus duidelijk in de minderheid ben, enkele Belgenmoppen en woordaanpassingen zijn dus dagdagelijkse activiteiten. Ik hoop maar dat ik niet met een Nederlands accentje thuis kom.

Nu heb ik nog 4 daagjes vakantie, waarin ik ook mag langs gaan op de Belair Fitness om mijn stagepapieren te ondertekenen en dan begint woensdag het echte werk : Les geven op Milton Peters College. First lesson : Frisbee !

See you next week